ناباروری یکی از مواردی است که بر کیفیت زندگی بسیاری از زوجین تأثیر مستقیمی به‌جا می‌گذارد. در تعریفی که در منابع پزشکی مختلف آمده، زوجینی که در طول ۲ سال مقاربت بدون پیشگیری نتوانند تشکیل نطفه دهند، نابارور تلقی می‌شوند. نرخ بارداری برای زوجین طبیعی و بارور که می‌خواهند بچه‌دار شوند و به‌طور منظم نزدیکی دارند در طول ۵ ماه ۵۰ درصد، در ۱۲ ماه ۷۵ درصد و در پایان ۲۴ ماه در حدود ۸۵ تا ۹۰ درصد است. آمارها حاکی از آن است که به‌طورکلی ناباروری ۸ ۷ درصد کل زوج‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد که این نرخ برای کشورهای اروپایی حدود ۱۴ درصد برآورد شده است. در این میان، زنان در ۴۰ درصد موارد و مردان در ۴۰ درصد دیگر، در موارد معدودی هر دو نفر عامل نا باروری شناخته می‌شوند و در ۲۰ درصد دیگر موارد هیچ دلیل خاصی نمی‌توان برای این مشکل پیدا کرد. شایع‌ترین علت ناباروری در مردان واریکوسل است، که در آن وریدهای کیسه بیضه گشاد و بزرگ می‌شود. این عارضه با بالا بردن درجه حرارت درون اسکروتوم تولید اسپرم را متوقف می‌کند. همچنین اختلالات هورمونی، برخی عفونت‌های مزمن در عملکرد بیضه و اختلالات ژنتیکی می‌تواند در سایر دلایل ناباروری در مردان باشد. از علل شایع ناباروری در زنان نیز می‌توان به آندومتریوز، عدم تخمک‌گذاری، انسداد لوله‌های رحمی، حساسیت به اسپرم و مشکلات بارداری مرکب نیز اشاره کرد. پیشرفت‌های حاصل آمده در رفع ناباروری و شیوه‌های لقاح مصنوعی اگرچه موفقیت‌های بزرگی را نصیب جامعه پزشکی کرده و بسیاری از خانواده‌ها را از نگرانی رهانیده است، اما از سوی دیگر مسائل تازه‌ای را هم مطرح کرده است، مسائلی چون شیوه سیاست‌گذاری‌های بهداشت عمومی، دسترسی عادلانه افراد و کشورها با موقعیت‌های اجتماعی ـ اقتصادی مختلف به روش‌های درمانی، اخلاقیات، حد و حدود و مرزهای دخالت‌های بشری و دست‌کاری‌های مصنوعی برای تولیدمثل و اثرات اجتماعی ناباروری و درمان آن، که این‌ها همگی نیازمند بررسی و توجه خاص خود هستند.